ശ്രീശങ്കരാചാര്യ_വിരചിത_ഭജഗോവിന്ദം (മോഹമുദ്ഗരം)
ശ്ലോകം_6
"യാവദ് പവനോ നിവസതി ദേഹേ
താവല്‍ പൃച്‌ഛതി കുശലം ഗേഹേ
ഗതവതി വായൗ ദേഹാപായേ
ഭാര്യാബിഭ്യതി തസ്‌മിന്‍ കായേ!"
ശരീരത്തില്‍ നിന്റെ ആത്മാവ് നിലനില്‍ക്കുന്നിടത്തോളം കാലം മാത്രമേ നിന്റെ വീട്ടിലുള്ളവര്‍ക്കു പോലും നിന്നോട് സ്‌നേഹവും ഔല്‍‌സുക്യവും മറ്റും ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ. പ്രാണന്‍ ശരീരത്തിലുള്ളിടത്തോളം ആളുകള്‍ ക്ഷേമവര്‍ത്തമാനങ്ങള്‍ ചോദിക്കും. വായൂ രൂപത്തിലുള്ള നിന്റെ ആത്മാവ് ശരീരത്തെ വെടിയുന്നതോടെ നീ കേവലം ജഡമായ് തീരുകയും, ഇന്നുവരെ നിന്നെ പുണര്‍ന്നുറങ്ങിയ ഭാര്യ പോലും നിന്റെ ജഡത്തെ ഭയക്കുകയും, അറക്കുകയും ചെയ്യും.
കുടുംബ ജീവിതത്തിൻ്റെ അനശ്വരതയെ പാടിപ്പുകഴ്ത്തുന്നവർക്കു മുൻപിൽ എത്ര നശ്വരമാണ് ഈ ജീവിതം എന്ന് ഭജ ഗോവിന്ദം ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുന്നു. ശരീരമല്ല സത്യമെന്ന് ഭജഗോവിന്ദം സമർത്ഥിക്കുന്നു. ശരീരം അഴുകാനുള്ളതാണ് ഗാത്രാസക്തിക്ക് കാരണമാകുന്നത്.
ശരീരത്തെക്കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ പാമ്പിനെ ഓർത്തു പോകുന്നു. സ്വന്തം ശരീരഭാഗം അഴിച്ചിട്ട് അതിനെ ദൂരെ നിന്ന് നോക്കി കാണാൻ ഭാഗ്യം ലഭിച്ച ഏക ജീവിയാണ് പാമ്പ്. പാമ്പിനെ അത്രയേറെ ശരീരബോധമോ അഹങ്കാരമോ ഉണ്ടാവുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ സ്വന്തം ശരീരപടം അഴുകിയഴുകി മണ്ണോടു ചേരുന്നത് അതിന് നേരിട്ട് കാണാനാകുന്നു. ഇത്രയും വ്യർത്ഥമാണോ ശരീരമെന്നു ചിന്തിച്ച് ഏകാന്ത മാളത്തിൽ ഒരോ പാമ്പും ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. അതു കൊണ്ട് മൂഢബുദ്ധേ…. ഭാര്യ, മക്കൾ, പരിവാരങ്ങൾ ഇവയൊന്നും ശ്വശ്വതമല്ല… ഗോവിന്ദനെ ഭജിക്കുക…
🔱 ഓം ഹരി ഗോവിന്ദായ നമ 🙏
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ